Wie: _gabrielflores
Waar: New York
Hoeveel volgers: 57,390
Wat: stadse taferelen, yellow cabs, wolkenkrabbers, regenplassen, verstilde momenten.
Waarom: omdat hij haarscherpe foto’s maakt, waarbij contrast en symmetrie worden opgezocht. Maar vooral hoe hij gebruik maakt van licht, of beter gezegd, hoe hij bijzondere momenten waarin licht een rol speelt, vangt. Beoordeel zelf:
Michel Gondry – Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004), The Science of Sleep (2006), Be Kind, Rewind (2007) – komt met een nieuwe geanimeerde documentaire, getiteld: Is The Man Who Is Tall Happy? Hierin is een grote rol weggelegd voor de Amerikaanse taalkundige en filosoof Noam Chomsky (1928).
Bekijk de trailer hieronder:
Catherine Deneuve in een roadmovie. Meer informatie heb je niet nodig om Elle s’en va (On my way) te willen zien. Goed, het is leuk om te weten dat het scenario speciaal voor Deneuve werd geschreven. Deneuve speelt de ijzige ex-schoonheidskoningin Bettie, een vrouw van begin zestig die dag in dag uit in een restaurant werkt. Wanneer ze wordt geconfronteerd met de realiteit van haar bestaan – haar liefdesleven is niet hoe ze die zich had voorgesteld, haar carrière evenmin – stapt ze in de auto en rijdt ze weg uit haar tot dan toe vertrouwde, maar onbevredigende leven. Tijdens haar roadtrip wordt ze dankzij haar dochter ‘opgezadeld’ met haar kleinzoon, die haar reis al dan niet aangenaam verstoord.
Klinkt als een aardige film, non? Muzikaal gezien kom je ook aan je trekken: naast een fijne soundtrack met nummers van Rufus Wainwright en Grizzly Bear is het geen straf om naar de Franse popfolk-zangeres Camille te kijken, die de dochter van Catherine Deneuve’s personage Bettie speelt.
Of ze zingt in de film betwijfel ik, overigens. Wel weer grappig: op Camille’s album Le Sac des Filles uit 2002 staat een liedje met de titel ‘Elle s’en va’. Toeval?
Bekijk de trailer van Elle s’en va:
http://www.youtube.com/watch?v=HscT2YzN1M4
Vandaag is het precies 75 jaar geleden dat Orson Welles’ hoorspel The War of the Worlds op radio werd uitgezonden. Het verhaal ging altijd dat er grote paniek ontstond – bij een miljoen Amerikanen! – omdat het zo realistisch klonk. Meerdere bronnen wijzen aan dat het met die paniek wel meeviel, aldus nrc.nl. Het was een mooie anekdote om in stand te houden, stellen twee hoogleraren in een artikel voor Slate.
This is Orson Welles, ladies and gentlemen, out of character to assure you that “The War of The Worlds” has no further significance than as the holiday offering it was intended to be. The Mercury Theatre’s own radio version of dressing up in a sheet and jumping out of a bush and saying Boo! Starting now, we couldn’t soap all your windows and steal all your garden gates by tomorrow night… so we did the best next thing. We annihilated the world before your very ears, and utterly destroyed the C. B. S. You will be relieved, I hope, to learn that we didn’t mean it, and that both institutions are still open for business. So goodbye everybody, and remember please, for the next day or so, the terrible lesson you learned tonight. That grinning, glowing, globular invader of your living room is an inhabitant of the pumpkin patch, and if your doorbell rings and nobody’s there, that was no Martian… it’s Halloween.
Uit: het transcript, via nrc.nl.
Het is inmiddels alweer een jaar geleden dat orkaan Sandy schade aanrichtte in Jamaica, de Bahama’s, Haïti, de oostkust van de Verenigde Staten en het oosten van Canada. Hoe zien de plekken die het hardst werden getroffen er na een jaar uit? The Guardian plaatste een fotoserie.
Lindenhurst, New York
Mantoloking, New Jersey
The Monmouth Beach Pavilion, New Jersey
Bekijk de rest van de foto’s via The Guardian.
Foto’s: Mario Tama/Getty en Andrew Burton/Getty
https://www.youtube.com/watch?v=tFo3rl1a9C0
Bovenstaande video liet tien maanden geleden zien hoe een klein appartement (32 m2) in Soho, New York optimaal gebruikt kon worden. Er is zichtbaar veel geld gestoken in het interieur, dat zo efficiënt en praktisch mogelijk is ontworpen. Het geheim van de ruimte? Storage. Alles een eigen plek, verborgen achter veel witte, optisch groter ogende kasten. Het verschuiven van een wand resulteert zelfs in een logeerkamer.
Micro-appartementen in grote steden zijn in opkomst; in New York zijn begin dit jaar functionele appartementen van slechts 41m2 goedgekeurd. Er zijn 1,8 miljoen een- en tweepersoonshuishoudens, en maar 1 miljoen studio’s en eenkamerappartementen; wordt hiermee hier een kloof gedicht? Hoe het ook zij, in Japan wonen mensen al decennialang in kamertjes van 10m2; de beruchte Nakagin Capsule Tower, gebouwd in 1972, is er het ultieme voorbeeld van. De toren bestaat uit 140 ‘capsules’, die tegenwoordig naast primaire woonruimte ook worden gebruikt als kantoor of opslagplaats.
De toren werd begin jaren 70 gebouwd met het vooruitzicht op grote economische groei; het werd gepresenteerd als een organisch project, inspelend op de behoeften van een uitdijende stad. Dat toekomstbeeld werd nooit de realiteit, dankzij economische redenen. Het was de bedoeling dat de capsules op een gegeven moment vervangen zouden worden door nieuwe capsules, meegaande met de tijd en de bewoners. Ook dat is nooit gebeurd. Fotograaf Noritaka Minami besloot in 2011 het omstreden gebouw te fotograferen: de serie 1972 is hiervan het resultaat.
Foto’s: Noritaka Minami
Bron: Co.EXIST, Wired
Het is zowel tragisch als bijzonder handig dat we in Nederland gebruik kunnen maken van Het Genootschap Onze Taal, voor al onze taaldilemma’s. Ik zit zelf best vaak met een taaldilemma, net op het moment dat ik ervan uit ga. Er van uitga. Ervan uitga dat ik er zelf wel uitkom.
Gisteren stuitte ik niet zozeer op een dilemma dat op een handige manier opgelost kon worden, alswel op een tragisch bericht waar niemand (niemand!) zich zorgen om lijkt te maken. Het zat zo, ik wilde schrijven: Ze schreef over een vrouw en … dochter. Diens, dier? Haar dochter? De dochter van “een vrouw”, niet van “ze” die schreef, dus. Onze Taal toonde mij drie opties:
1. Ze schreef over een vrouw en diens dochter.
2. Ze schreef over een vrouw en dier dochter.
3. Ze schreef over een vrouw en haar dochter.
In zin 1 wordt met diens verwezen naar een vrouw “en dat klopt eigenlijk niet”, volgens Onze Taal; diens mag alleen naar mannelijke personen worden verwezen.
Logisch, wel.
Volgens Onze Taal is zin 3 het “gewoonst”, behalve dan met bijkomend nadeel dat hij dubbelzinnig is. Je kunt de zin namelijk ook zo lezen: “Ze schreef over een vrouw en over haar eigen dochter.” Zo klinkt het alsof de dochter van “ze” meedoet, en nee, daar wordt niet over geschreven.
En dan komt het, het treurige bericht waar niemand zich zorgen om lijkt te maken:
Zin 2 heeft dit nadeel niet, maar dier is een zó sterk verouderde vorm dat het toch niet aan te raden is hem te gebruiken.
Ik herhaal: de vrouwelijke vorm van diens – het onschuldige woordje dier – is zo sterk verouderd, dat het toch wordt afgeraden hem te gebruiken.
Doe het niet!
Waarom gebruiken we wier (van wie/wiens) eigenlijk nog wél – een dochter, wier taaldilemma onopgelost bleek – en dier niet meer? Ik vraag mij dat af.
Joop van der Horst en Kees van der Horst merken in hun boek Geschiedenis van het Nederlands in de twintigste eeuw (1999) op dat wiens het algemene woord voor beide geslachten en het meervoud is geworden. Toch kan je diens niet zomaar gebruiken om naar beide geslachten te verwijzen. Onze Taal geeft ook geen verklaring; het is zoals het is.
Dier en diens zijn restanten van het naamvallensysteem dat het Nederlands eeuwen geleden had. Tegenwoordig heeft het aanwijzend voornaamwoord die eigenlijk geen verbuigingsvormen meer.
Je leest het: dier is dood.
Dag lief vrouwelijk dier, dier vorm afgeraden wordt.
Elke artiest, kunstenaar of schrijver zou dit opiniestuk uit The New York Times van Tim Kreider moeten lezen – een betoog tegen de gratis-werk-cultuur waarmee onder andere schrijvers steeds vaker te maken krijgen. Tim Kreider, auteur van het boek We Learn Nothing (2013), verwijst naar opdrachtgevers die beginnen te zeggen hoezeer ze je werk bewonderen, om je vervolgens geen cent te willen betalen. Er is simpelweg geen budget – áls enige vorm van betaling al ter sprake wordt gebracht.
Kreiders boodschap is gericht aan zijn jongere collega’s. Als een “older, more accomplished, equally unsuccesful artist” smeekt hij je om je waar niet zomaar weg te geven. Uit principe. Doe het voor je collega’s, schrijft hij; als we met z’n allen consequent ‘nee’ zeggen zal er misschien sneller verandering komen. Het is, in Kreiders woorden, niet oké dat we schrijvers keer op keer vertellen dat hun beroep niets waard is.
Practicalities aside, money is also how our culture defines value, and being told that what you do is of no ($0.00) value to the society you live in is, frankly, demoralizing.
Hij eindigt dan ook met een template, een stuk tekst dat iedereen mag sturen naar zijn of haar gratis werk vragende opdrachtgever. “This I’m willing to give away”, aldus Kreider.
Thanks very much for your compliments on my [writing/illustration/whatever thing you do]. I’m flattered by your invitation to [do whatever it is they want you to do for nothing]. But [thing you do] is work, it takes time, it’s how I make my living, and in this economy I can’t afford to do it for free. I’m sorry to decline, but thanks again, sincerely, for your kind words about my work.
* Lees hier het soortgelijke betoog van journaliste Ann De Craemer: De kapper en loodgieter worden betaald, dus waarom de schrijver niet?
* Wiskundige Ionica Smeets pleitte ook al eens over fatsoenlijk betaald worden voor lezingen. Haar stuk, Over fatsoenlijke tarieven, lees je op haar eigen blog.
The Jealous Curator: had ik dat maar bedacht. Maar dat had helemaal niet gekund aangezien ik geen kunstkenner ben. Ik ben slechts kunstliefhebber. Toch ben ik lichtelijk jaloers op dit blog van Danielle Krysa, die er werk van maakt (hedendaagse) kunst te tonen waar ze zelf, als kunstenaar en kenner, jaloers op is. Van die kunst waarvan je denkt: ‘had ik dat maar bedacht.’
Het is elke keer weer een verrassing waar Danielle jaloers op is, maar het valt me steeds vaker op dat haar smaak – of jaloezie – mij enorm bevalt. Negen van de tien keer denk ik ook: had ik dat maar bedacht. Kunst wordt overigens breed opgevat; je ziet fotografie, borduursels, illustraties, schilderijen, design, tekeningen, installaties, schetsen… en zoveel meer.
Enkele van haar laatste vondsten, met daaronder Danielle Krysa’s eerste, oprechte reactie:
Oh, the flora n’ fauna! These gorgeous nature-filled watercolor groupings are the work of American artist Michelle Morin.
I write about embroidery and crochet a lot, mainly for two reasons. No.1, I am in complete awe of anyone that can master these techniques. No.2, I absolutely love it when an artist is able to push this once “craft-only” medium into the world of fine art.
YES! This is exactly the kind of portrait I need heading into the weekend… strange, vibrant, beautiful!
I wrote about Canadian photographer Amy Friend just over a year ago. It was her gorgeous series, titled Dare alla Luce, that took my breath away. Amy has had a zillion people ask her to make prints from the series… and she listened! As of this very moment, the four images shown above are available in her brand new Etsy shop… for $35 each!
(Binnenkort aan mijn muur.)
Hm… amazing how a little floral patterning can soften an image. Like a rocky landscape, or a black & white portrait.
Wow. Stunning, detailed, beautifully-executed beadwork over portraits, photographed by Alfred Cheney Johnston, of actresses from the 20′s and 30′s. Latvian bead-artist Binka Rigava was recently commissioned to create these pieces for the newly remodeled restaurant & bar at at Hotel Monteleone, in New Orleans’ historic French quarter.
Volg The Jealous Curator ook via Twitter @jealouscurator of Facebook.
