Vanavond werd Het Groot Dictee der Nederlandse Taal voor de 24e keer uitgezonden. Kees van Kooten had dit maal de eer De Tekst Der Teksten te schrijven, waaruit naast spelfouten ook taalfouten moesten worden gehaald. Een historisch dictee dus, en bovendien een erg grappige. Ik pakte van Kootens boekenweekgeschenk van dit jaar er nog eens bij, zodat ik nog even in de wereld van deze man kon blijven.
Moderne mensen van mijn leeftijd verklaren om de haverklap dat zij het belangrijk vinden om regelmatig contact met jongeren te houden.
Hierdoor blijven zij zelf immers ook zo heerlijk jong. Bij mij werkt die weeromstuit andersom: ik ga bij voorkeur om met oude mensen, liefst nog ouder dan ik zelf ben. Enorm jong voel ik mij dan.
(…)
Ik parkeer mijn auto tegenover het opgegeven adres in D.
Ik ben een halfuur te vroeg en zo zenuwachtig als ik in geen jaren meer geweest ben voor een ontmoeting.
Het is lekker weer, dus loop ik eerst nog wat heen en weer.
Ik heb een bos bloemen voor mevrouw X-Treurniet gekocht, bij het tankstation, maar dat hoeft zij niet te weten.
En trouwens, als je daar de duurste bos neemt, zijn ze niet van echte bloemen te onderscheiden.
Uit: De verrekijker, Kees van Kooten (2013) pagina 88 en 89.
Morgen, donderdag 19 december, staat alweer het 1000ste Nummer van de Dag op het muziekblog waar ik sinds 2011 voor schrijf. 1000 liedjes met 1000 bijbehorende verhalen. Een mijlpaal waar we als redactie trots op zijn, een feit dat we graag met onze lezers vieren. Niemand minder dan Leo Blokhuis, de man die de zoektocht naar mooie verhalen achter de muziek tot topsport heeft verheven, viert het met ons mee in een bijzonder gastblog dat hij voor deze gelegenheid schreef. Morgen dus, mis het niet!
Je kon er niet om heen: de demonstraties in Oekraïne. Dit zijn geweldige beelden van de protesten op het Onafhankelijkheidsplein in Kiev. Dit filmpje, waarmee de enorme mensenmassa van bovenaf in beeld wordt gebracht, is ook behoorlijk indrukwekkend. nrc.nl bracht het verhaal achter de iconische foto van de Oekraïnse pianospeler, hierboven te zien.
…en 13 andere linkjes die je de afgelopen week miste:
Het prachtige verhaal over de man achter het monumentale liedje ‘Strange Fruit’.
Ontroerend: Stichting Mimi gaf deze twintig kankerpatiënten meer dan alleen een verrassende make-over. Undercovertelevisie op z’n leukst: A black guy brings his white girlfriend to a barbershop in Harlem and gets hated on by a black hairdresser.Kijken!
Fatsoen kun je afdwingen: zeg “Bonjour, un café, s’il vous plaît” tegen een Franse ober in plaats van alleen “un café” en je bespaart maar liefst €5,60.
Reuters zette de beste foto’s van 2013 overzichtelijk onder elkaar. De eerste foto, van Thomas Peter (Duitsland), is meteen al prachtig. Het zwembad is de blikvanger en je vraagt je gelijk af of er nu wel of geen water in zit. Er is sowieso iets geks mee aan de hand. Samen met het tuinmeubilair lijken we naar speelgoed te kijken, naar kleine plastic speeltjes die door onbeholpen kinderhandjes aan hun lot zijn overgelaten. En dan dat vollop aanwezige bruin. Dat bruin dat zo mooi contrasterend om de oceaanblauwe pilvorm heenligt, een gladde massa dat rubberig aandoet, dat na een paar keer met je ogen knipperen toch echt water blijkt te zijn. Overstromend water, vol grond en stukjes ondefinieerbaar vuil. Thomas Peter maakte de foto vanuit een helicopter, neerkijkend op wat de overgelopen Elbe deze zomer in Duitsland had aangericht. Bekijk ook de rest van de foto’s.
In Frankrijk wordt heel anders gedacht over de combinatie van zorg en arbeid. In Nederland denken we: vrouwen krijgen sowieso kinderen, we moeten ervoor zorgen dat ze daarnaast ook nog kunnen werken. In Frankrijk is het eerder andersom: vrouwen werken sowieso, we moeten ervoor zorgen dat ze ook nog kinderen krijgen.
– Janneke Plantenga, hoogleraar economie van de verzorgingsstaat, Universiteit Utrecht
uit: De Volkskrant, vrijdag 6 december 2013, pagina 9.
…en 13 andere linkjes die je de afgelopen week miste:
Antje huilde toen bekend werd dat Hyves zou stoppen. Hoe moest ze nu contact houden met haar vriendinnen? Man Bijt Hond schoot te hulp en gaf Robert ten Brink en passant het nakijken (via recensiekoning).
Waarom onze hersenen van lijstjes houden (à la Buzzfeed): “The more we know about something—including precisely how much time it will consume—the greater the chance we will commit to it.”
Acteur Jeroen Willems overleed vorig jaar plotseling, op 50-jarige leeftijd. Bekijk de documentaire over hem die afgelopen dinsdag, een jaar na zijn dood, werd uitgezonden.
Een vreemdgaande man of vrouw is een dankbaar vertrekpunt voor het schrijven van een liedje. Als in een Griekse tragedie is er sprake van een lijdend mens dat, gesterkt door de moraal van de luisteraar, zijn of haar liefdesverdriet uitstort terwijl er met boze vingertjes wordt gewezen naar de boetedoener. Iemand heeft een grove fout begaan en niets is na het moment van erkenning lekkerder dan het aannemen van de slachtofferrol, wetende dat er bijval komt van ieder ander die ooit zo schaamteloos is bedrogen. Millie Jackson speelt die kaart met verve in ‘How Do You Feel The Morning After’ (1974), als ze haar voormalige geliefde vraagt hoe hij zich de ochtend na het overspel voelde:
How do you feel
The morning after
After you’ve given your love
To someone new
Marvin Gayes ‘I Heard It Through The Grapevine’ (1966) mag prachtig zijn geschreven en gezongen, sympathie voor de gedupeerde speelt óók een rol in onze waardering voor het liedje. Ach, er zijn minstens zoveel succesvolle nummers over ontrouw geschreven als over ware liefde. Het ene sluit het andere immers niet uit.
Naar moraalridders luisteren kan even leuk zijn, maar dan raak je wel nieuwsgierig naar de andere kant van het verhaal. Gelukkig hebben ook vreemdgangers een gezicht gekregen in de muziekgeschiedenis. Ze worstelen met hun gevoelens en zijn in zekere zin ook slachtoffer, van de liefde. De onmogelijke liefde die ze niet bewust opzochten, maar die hen overviel. De vreemdganger staat tussen zijn partner en verboden liefde in; een van de mooiste uit die categorie moet toch wel ‘The Dark End Of The Street’ zijn, van James Carr, waaruit vooral angst klinkt:
They gonna find us
They gonna find us
They gonna find us
Lord someday
Of de maîtresse dan wel minnaar ook een stem krijgt? Uiteraard, ook die voelen wat af.
Neem The Soul Children, die in 1973 scoorden met een liedje wat later een van hun grootste hits zou blijken: ‘I’ll Be The Other Woman’, een nummer te belachelijk voor woorden waarmee de dames je toch in weten te pakken. Het begint gelijk met een ludiek idee, wat neerkomt op: ik wil best je minnares zijn, zolang je er maar geen andere minaressen op nahoudt (naast je vrouw).
I’ll be the other woman
All your life
Just as long as I’m the only one
Other than your wife
Een van de eerste posts op Nummer van de Dag ging over Luther Ingrams ‘If Loving You Is wrong, I Don’t Wanna Be Right’. In dit nummer – categorie liedje van een vreemdganger – geeft Ingram zonder blikken of blozen toe dat hij een vrouw én een minnares heeft. Hij is gewoon gek op zijn tweede liefje, en veel liefde kan toch nooit verkeerd zijn?
Nu is het frappante: ‘I’ll Be The Other Woman’ van The Soul Children lijkt een rechtstreeks antwoord op Ingrams hit, die twee jaar eerder uit was gekomen. Het is verbijsterend hoe je bepaalde tekstfragmenten uit de twee nummers perfect tegen elkaar af kunt zetten.
