Wie: lindaberlin
Waar: Berlijn
Hoeveel volgers: 10.374
Wat: Berlijn in al zijn stadse glorie: architectuur, gemeenschappelijke ruimtes, verlaten café’s, maar met name patronen, texturen en symmetrie.
Waarom: De meest grauwe gebouwen komen dankzij Linda tot leven. Waar de meeste mensen een hoop beton zien, ziet deze fotografe lijnen, vlakken, patronen én de schoonheid van de leegte.
Een vrouw uit de vorige eeuw die zichzelf fotografeert (of een selfie maakt – gekozen tot Engelse woord van het jaar). (via reddit)
…en 13 andere linkjes die je de afgelopen week miste:
The Lonely Planet is enthousiast over de Balkan; Bulgarije en Griekenland worden aangeprijsd, maar vooral in Macedonië wordt een grote toeristenstroom voorspeld in 2014 – “According to Lonely Planet, Macedonia’s variety of attractions is enough to rank it alongside such popular destinations as Brazil, or Mexico.”
Mooi stuk op de buitenlandredactie: correspondent Laura Postma over het feit dat Tsjechen liever Slowaaks spreken dan hun eigen taal.
Pharrell Williams maakte de langste videoclip ooit: 24 Hours of Happy. Hoe kun je nu niet blij worden van al deze mooie, dansende mensen (en Jimmy Kimmel, Steve Carell en de olijke minions)?
Van camera obscura tot de camera op je smartphone: de geschiedenis van fotograferen in een animatie. (via Brain Pickings)
Interessant stuk: wat film wel en televisie niet kan.
Leuk beeld: technologie per generatie en de manier waarop we ermee omgaan.
Een pasgeboren baby bestaat voor 75% uit water. Ouder worden = uitdrogen.
De film is beter! Je moet eerst het boek lezen! Books vs. movies. (via @JerryVermanen)
Zo gaat het er aan toe bij Amazon. “We denken niet meer zelf, misschien vertrouwen ze ons niet zelf te denken.” Bekijk ‘The truth behind the click’, de undercoverreportage van de BBC over Amazon, via YouTube.
De klant wordt uitgedaagd bij The American Book Center: koop blind een boek op basis van een paar steekwoorden. (via @aukehulst)
Een actiefiguur als visitiekaartje – wat een goed idee. Fotografe Katie Sokoler maakte twee jaar geleden al kaartjes van zichzelf.
Kunst maakt je slimmer, aldus The New York Times.
Meer: Linkpakket / 1 * Linkpakket / 2 * Linkpakket / 3 * Linkpakket / 4 * Linkpakket / 5 * Linkpakket / 6
via huub bellemakers
meer kaarten via buzzfeed
In de huidige kussencollectie van Zara Home wordt een leuke knipoog naar het verleden gemaakt. Op de fluwelen, katoenen en linnen stoffen prijken namelijk jonge, blozende heren en dames van stand uit vervlogen tijden. Sjiek.
(Kussen hierboven: multiple potrait cushion, €22,95).
met de klok mee: | lady cushion, €29,95 | lady and fan cushion, €29,95 |
monarch cusion, €22,95 | portrait cushion, €29,95
lobster cushion, €22,95
check Zara Home voor meer inspiratie
Groep zeven: hoe oud ben je dan, tien, elf? Tien waarschijnlijk, ik was een ‘vroege leerling’. Een leerling die een beetje onzeker in de groep stond, een tikje braaf en naïef zullen we met de kennis van nu maar zeggen. Dat veranderde na het incident met Nicky.
Nicky kwam van een andere school bij ons in de klas en was, in mijn herinnering, groter dan de rest van de kinderen met wie ik al sinds de peuterklas optrok. Of hij léék groter, vooral als hij iemand probeerde te intimideren. Dan kwam hij zo dicht bij je staan dat je nek automatisch naar achteren schoot, al was het maar om niet scheel te hoeven kijken. Scheelkijken is funest als je een punt probeert te maken. Maar dat wist Nicky, en dus boog hij bij elke ruzie een klein beetje meer naar voren, totdat de tegenpartij al zuchtslakend toegaf.
De meester riep me op een dag bij hem. Ik had ontzag voor hem, merkte ik aan mijn zenuwachtige loopje. Hij riep Nicky er ook bij. “Nicky vertelt me dat jij hem een brilioot hebt genoemd.” Ik verstar. Een steek in mijn buik. Ik snap het niet. “Wat…” stamel ik. De meester maakt er een vraag van en kijkt Nicky daarbij kort aan, die zijn witgroene sportschoenen ondertussen grondig bestudeert. Ik kijk ook naar Nicky’s witgroene sportschoenen want ik weet niet wat me overkomt. Zijn veters zitten los, ik ben van slag. Nooit eerder was ik aangesproken op iets dat kon leiden tot een berisping, straf, of erger, eeuwige schaamte. De meester is net zo belangrijk als mijn vader en de premier, ik wil niets fout doen. Nicky drukt in mijn gedachten zijn neus tegen die van mij, terwijl de klas het op een joelen zet. Duizend ogen doorprikken mijn rug. Nicky geeft geen krimp. Weer een steek.
© Lotte Klaver
En dan komt het besef: ik heb Nicky helemaal geen ‘brilioot’ genoemd. Wat is dat eigenlijk, een ‘brilioot’? Een idioot met een bril? Nicky had een bril, ja. En idioot deed hij nú. Mijn gedachtenstroom stokte, terwijl de buikpijn erger werd. Waarom eigenlijk, als ik hem geen ‘brilioot’ had genoemd? Waarom verzon Nicky dit? Nicky hád dit toch verzonnen – ik kende het woord ‘brilioot’ niet eens. Toch? Het paste hem wel. Alles hing af van de vraag of de meester me zou geloven, zo schuldbewust en angstig als ik hem aankeek.
Hij liet het ons ter plekke uitvechten. Nicky hield vol: “Ze zei het echt!” Ik hakkelde: “Ik heb dat nooit gezegd.” Mijn onderlip trilde. Nicky kreeg een rood hoofd, zijn steeds weer afglijdende bril duwde hij terug met één enkele vinger. Getuigen waren er niet, het was zijn woord tegen het mijne. Jammer genoeg geloofde hij meer in zijn eigen woorden dan ik in die van mij en dus begon ik mezelf er langzaam van te overtuigen dat het misschien niet eens zo erg was om ‘brilioot’ genoemd te worden, laat staan er een te zijn. Ik stond op het punt de veters van Nicky’s witgroene sportschoenen te strikken, die loszaten, besmeurd waren met modder en met de minuut lelijker werden. Was het al voorbij? Ik wilde naar huis, ik wilde hier van af zijn. In een opwelling gaf ik toe wat niet toegegeven hoefde te worden.
“Oké, ik heb het gezegd.” De meester zuchtte. Nicky keek me aan.
Teleurgesteld was ik, boos. Wat had ik gedaan? Waarom had hij gelogen? Ik besloot Nicky de volgende dag aan te spreken. Dapper vond ik mezelf allang niet meer, eerder zwak. Rechtvaardigheidsgevoel won het van onzekerheid. Hij antwoordde: “Je hebt zelf gezegd dat je het hebt gezegd.” En zonder naar voren te buigen en mijn neus te hoeven raken, zonder een klas joelende kinderen die mijn rug doorprikten, maakte Nicky een punt. Ik had mezelf al gestraft.
via visual.ly
Doe er je voordeel mee: advies van meesterdocumentairemaker Albert Maysles.
Prachtige foto’s van hoe de Golden Gate Birdge gebouwd werd, in 1937.
Zo raar is het niet dat iedereen alles van je weet. Of wel? Deze man liet wildvreemden schrikken door hun Instagram te checken en hen daarna aan te spreken.
Deze succesvolle schrijver werd dakloos, simpelweg door ‘falen’.
Lief: het ikje van maandag 18 november (nrc.next).
Ouders die iets meer doen voor hun kind dan ze voor de televisie zetten.
Geschiedenis24 test Delpher, een nieuw zoeksysteem van de Koninklijke Bibliotheek en vier universiteitsbibliotheken.
Move over movember: decembeaver!
Een vreemder dialoog kom je zelden tegen: acteur Michael Cera (Juno, Superbad) smst per ongeluk een vreemde, houdt het contact warm, en versiert uiteindelijk diens vriendin.
Collages maken van jurkjes en meubeltjes. Het kon al via de site, maar nu is er ook een app van Polyvore. (Helemaal niet verslavend).
All Saints komt weer bij elkaar. Zeg nooit “never ever”. OutKast ook, trouwens.
Het bizarre verhaal van concertpianiste Maria Joao Pires; het orkest zette een ander nummer in dan ze had gedacht. (via @tom_beek)
Het beste advies aan een homofobe ouder.
Meer: Linkpakket / 1 * Linkpakket / 2 * Linkpakket / 3 * Linkpakket / 4 * Linkpakket / 5
(Klik op de afbeelding om te vergroten)
via Reddit
Een prachtig fragment van concertpianiste Maria Joao Pires die schrikt als het orkest begint te spelen; ze had een ander stuk verwacht. Een volle zaal kijkt toe, het orkest speelt door, wat nu? Ze maakt zowel een verontruste als contemplatieve indruk, wetende dat de tijd dringt. Zelden zagen we van zo dichtbij het ongemak van een professional in een doorgaans vertrouwde omgeving. Dirigent Riccardo Chailly ziet de paniek in haar ogen, maar stelt haar gerust.
U speelde dat het afgelopen seizoen.
Je ziet Maria twijfelen: moet ik vertrouwen op wat ik kan? Durf ik het aan? Laat ik de teugels vieren, de grip op perfectie en zekerheid los? Aan de dirigent om de laatste zet te geven:
U kunt het vast wel. U kent het zo goed.
Binnen twee minuten heeft Maria Joao Pires zich herpakt. Chailly’s rotsvaste vertrouwen in de pianiste is ontroerend.
Haar geheugen is zo fenomenaal dat ze overschakelde naar het andere ‘concerto’ zonder fouten te maken.
via @tom_beek
