Myriam Dion bewijst dat je prachtige dingen kunt doen met een krant. De patronen die ze snijdt in verschillende (internationale) kranten doen denken aan kanten kleedjes – er lijkt geen inkerving teveel te zijn gemaakt. Een tijd geleden zijn deze foto’s al veelvuldig gedeeld, maar ik kon het niet laten ze nog een keer te plaatsen. Wat ontzettend mooi.
Een kaart van begin dit jaar, desalniettemin intrigerend. Helemaal als je weet hoeveel Syrische vluchtelingen zijn ‘opgevangen’ door Bulgarije (rood ingekleurd, schijnbaar het minst gastvrij dus).
(Klik op de kaart voor een grotere afbeelding)
via The Washington Post
Weekend! Wat je deze week miste:
Wat deden de huidige wereldleiders toen ze twintig waren?
Deze jongen is nog geen twintig, maar bouwde eigenhandig een broeikas waarin groenten worden gekweekt (via The Kid Should See This).
23 unieke foto’s van The Rolling Stones, gevonden op een Amerikaanse vlooienmarkt.
Sociale media op z’n grappigst: de beste twitterconversatie tussen bedrijven (en consumenten).
Waarom floppen biopics als Diana, The Fifth Estate en Jobs? “If anything, you need a better storyteller for biopics than for fiction. The truth is a huge handicap to storytelling…”
Iets ouder artikel, maar zeker de moeite waard. “The streets that gave birth to hip hop”: Joe Conzo was 9 toen hij de muzikale pioniers in The Bronx begin jaren 70 fotografeerde. (dank @MarcoKalnenek!)
Gaaf: slaag jij voor deze kleurentest?
Fotomanipulatie van een iets hoger niveau: Nederland na de apocalyps, door illustrator en digital artist Roy Korpel. Bekijk zeker even de time lapse van hoe hij te werk ging.
Mooi kaartje: meer dan de helft van de wereldbevolking woont binnen deze cirkel.
Caitlin Moran werkt met haar zus aan een sitcom voor tieners: Raised by Wolves. In The Guardian blikt ze alvast terug op haar eerste ‘crush’.
Vergelijk de lichamen van verschillende Olymipische sporters. Zo divers, het zijn net mensen.
Wes Anderson, Jason Schwartzman en… Prada.
Meer: Linkpakket / 1 * Linkpakket / 2 * Linkpakket / 3 * Linkpakket / 4
Toen ik Mano Bouzamour (1991) in 2010 interviewde, vertelde hij dat hij dolgraag een boek wilde schrijven. Drie jaar later is daar debuut De belofte van Pisa, gebaseerd op zijn eigen leven.
De naam Mano Bouzamour is je deze week waarschijnlijk niet ontgaan. De jonge debutant met Marokkaanse achtergrond schreef niet alleen een boek, hij kreeg vanwege de voor sommigen controversiële inhoud daarvan (religie en seks) ook genoeg aandacht in kranten en talkshows. De kritiek op zijn roman, vooral van “de morele hoeders van de Marokkaanse gemeenschap”, is hard, de toon venijning. In Pauw & Witteman vertelde hij afgelopen vrijdag dat hij voorlopig niet meer welkom is, thuis. Er is veel veranderd sinds ik Mano drie jaar geleden sprak.
Mano Bouzamour in het Rozentheatermagazine, 2010 (Foto’s in het magazine: Willem Popelier)
Mano Bouzamour, destijds 19, deed mee aan een door het Rozentheater georganiseerde talentenjacht voor middelbaar scholieren: het Rozentuinfestival. De voor de hand liggende disciplines kwamen aan bod: theater, muziek, dans, maar ook film, mode, en combinaties van dat alles. Mano introduceerde de kunst van het vertellen en deed dat op een originele en smaakvolle manier: een Arabisch decor – tapijt, wierook, muziek – zorgde voor sfeer, Mano’s verhaal over Salah Edin, “een van de meest gerespecteerde en welbespraakte koopmannen van Arabië”, voor spanning en ontroering:
Op een gegeven moment spaarde hij genoeg geld om zichzelf vrij te kopen. Salah Edin was vrij! En terwijl hij de geur van de vrijheid gulzig opsnoof, wist Salah Edin wat ie wilde worden: avonturier.
Mano’s bijzondere voordracht wierp zijn vruchten af: hij won. Enkele dagen later, tijdens het interview, herkende ik de jongen die vanaf het grote podium een tot de rand gevulde zaal had stilgekregen; een jongen met dromen en ambities die verder reikten dan Amsterdam-West. Hij toonde zich gevoelig, zoekend, maar vooral: hongerig naar meer. Acteren, regisseren, schrijven, het leek hem allemáál wel wat. Als hij zijn verhaal maar kwijt kon.
Naar aanleiding van zijn al dan niet terechte aanwezigheid in verschillende media herlas ik de ruwe versie van mijn interview met hem nog eens en besefte ik dat Mano zijn grootste droom binnen drie jaar had waargemaakt. Wars van taboes en sociale controle, zo bleek, de grenzen van zijn vrijheid opzoekend. Een deel uit ons gesprek lees je hieronder.
Prettymaps is een experimentele kaart, samengesteld uit vrij toegankelijke data op het web, namelijk: ‘gegeotagde’ foto’s van Flickr, kaarten van stedelijke gebieden via Natural Earth en de straten, snelwegen en paden van het briljante OpenStreetMap (OSM). De ontwerpers van Stamen Design combineerden bovenstaande data – laag op laag op laag – om tot deze interactieve kaarten te komen, die vooral mooi zijn om te zien. Schilderachtig mooi.
Hierboven de wereld op ‘zoomlevel 3’. Er kan vervolgens niet op elk gebied flink ingezoomd worden; zoomlevel 4 toont slechts bevolkte gebieden, zoomlevel 8 laat al wel steden en rondomgelegen wegen zien. Hieronder Nederland en Los Angeles:
Bij zoomlevel 13 kom je op ‘street level’; je ziet wijken, straten en, heel soms, fietspaden – wat voorlopig alleen nog maar kan met San Francisco Bay Area, Los Angeles, Londen en New York (de laatste twee hieronder, samen met Berlijn en Parijs). Fascinerend dat verschillende data samen in zoiets kunstigs resulteren.
Meer kaarten van stamen design:
* Land dat verdwijnt wanneer de oceaan stijgt.
* Vriendschappen op Facebook in kaart gebracht.
* Maak je eigen kaart!
Mentoria Hutchinson (62) regelt het verkeer in New York sinds 1980 – al dansend.
I started dancing because I was kind of scared, so I just started moving around – that took my fear from the cars, from being hit.
via swissmiss
De Associaion of Writers & Writing Programs (AWP) plaatste onlangs een interessant stuk op hun site voor (aspirant) schrijvers (via @PaulSebes). Het gaat om vragen die schrijvers zichzelf zouden moeten stellen – ik heb hieronder de acht punten uit het artikel samengevat. Zeer lezenswaardig voor wie zich met schrijven bezighoudt.
Literair burgerschap komt neer op zowel het produceren als consumeren van het geschreven woord. Doe meer dan alleen jouw eigen schrijfsels promoten; abonneer je op een of meerdere literaire magazines – doe er desnoods vrijwilligerswerk – bezoek lezingen en boekpresentaties. Draag bij aan de literaire gemeenschap, want “no one is alone in the writing world.”
Je wordt geen betere schrijver wanneer je meer tijd besteedt aan het gepubliceerd krijgen van je werk dan aan het schrijven van werk dat een publicatie verdient. Je wordt ook geen betere schrijver wanneer je je vooral ergert aan het succes van anderen. Wel of niet gepubliceerd worden hangt van allerlei zaken af; wanneer je teveel gefixeerd bent op andere schrijvers – wie ze kennen en wat ze doen – kun je je afvragen of het niet beter is om weer aandacht aan je eigen werk te besteden. Weg met die (online) afleidingen.
Veel schrijvers schamen zich voor wat ze schreven toen ze een stuk jonger waren. We groeien allemaal in wat we doen, hopen we, maar het liefst sturen we teksten de wereld in waar we altijd achter blijven staan. Laat je werk in dat opzicht dus ook, na een eerste versie, even liggen. Haal diep adem, kijk er een paar uur of een paar dagen niet naar en lees het dan terug. Wees objectief: is dit representatief voor het beste wat ik momenteel kan afleveren? Zo niet: zorg er voor dat je volledig achter je tekst komt te staan. Zo ja: lever het in en laat het los. Te lang sleutelen doet je ook geen goed.
Uiteindelijk weet een schrijver zelf het beste wat goed is voor zijn of haar tekst, toch? Dat betekent niet dat het perspectief van een buitenstaander irrelevant is. Je tekst kan enorm verbeterd worden dankzij de scherpzinnige en eerlijke kritiek van anderen. “Killing your darlings” is pijnlijk, maar je krijgt er ook veel voor terug.
Trusted readers and editors force us to be better when we can’t quite make that push ourselves.
Afwijzing hoort erbij en is zelden persoonlijk. Wat je indient kan niet altijd aansluiten bij wat uitgevers en agenten op dat moment willen lezen. Je kunt vooraf wél uitzoeken welke uitgever het beste bij jouw werk past. Lever het vervolgens in en hoop op het beste. Accepteer de eventuele afwijzing en move on. Als hetzelfde stuk vanuit meerdere kanten is geweigerd, proberen redacteuren je misschien wat te vertellen. Het is in ieder geval nooit slim om tegen een afwijzing in te gaan.
Divers lezen slaat niet alleen op demografie. Ja, in een ideale wereld lezen we alles: boeken van jonge en oude schrijvers, schrijvers met een andere huidskleur, uit andere landen, van homoseksuelen of arbeiders. Divers lezen betekent vooral openstaan voor meerdere perspectieven, ook wat esthetiek betreft. We zijn er inmiddels achter wat we mooi of goed vinden, en daar is niets mis mee, maar het kan geen kwaad om soms even uit je comfort zone te stappen. Laat je verrassen.
Hetzelfde geldt voor het schrijfproces: het kan nuttig zijn om je eigen grenzen te verleggen. Probeer nieuwe schrijfstijlen uit. Experimenteer met vorm. Risico-schrijven hoeft geen doel te hebben, maar schrijven is en blijft een spier die baat heeft bij een afwisselend trainingsschema.
Teveel schrijvers zijn bescheiden over hun eigen werk, maken datgene wat ze doen kleiner en onbelangrijker dan het is. Maar als je niet gelooft in je eigen werk, hoe kun je dan iets publiceren? Pas voor tegenstrijdigheden als: “Kijk eens wat ik heb geschreven, het is niet zo goed.” Op een gegeven moment moet je vertrouwen hebben in wat je hebt geschreven. Geloven dat wat jij hebt geschreven het lezen waard is.
We are all small points of light within the constellation that is the writing world, but we do better when we shine brightly.
Meer schrijftips:
* 8 regels voor het schrijven van een geweldig verhaal, van Kurt Vonnegut, via Brain Pickings
* 8 regels voor het schrijven van fictie, via The New Yorker
* 30 schrijftips van beroemde schrijvers, via Buzzfeed
Weekend! Tijd voor de bestje linkjes waar je de afgelopen week niet aan toekwam:
Hierboven: een aantal films die niet door Bechdel-test kwam (en de lijst lijkt oneindig). Een film slaagt voor de Bechdel-test als er minstens twee vrouwelijke personages in voorkomen, die gesprekken met elkaar voeren, waarbij het niet alleen maar over mannen gaat. Bio Rio is een van de vier Zweedse bioscopen die hun progamma erop aanpaste, om aan te geven hoe weinig films door zo’n simpele test komen. “For some people it has been an eye-opener,” aldus directeur Ellen Tejle.
Real-time geboortes en gevallen doden, ook dáár is een kaart voor (dit is een simulatie, welteverstaan).
De grootste, mooiste en meest indrukwekkende Lego-bouwwerken.
Waar een beetje inzoomen op Google Maps al niet toe leidt (een prachtig verhaal).
Goed interactief verhaal van The Guardian over het NSA schandaal.
Vreemd: een student aan de School voor Journalistiek mag wél bij SchagenFM stage lopen, maar niet bij Radio 5. Waarom niet? OBA Live op Radio 5 staat niet op de ‘goedgekeurde’ lijst.
De originele site van Space Jam (1996) staat nog gewoon online, hoor.
Schrijfster Lydia Davis over Nederlandse kinderen in klederdracht, via The Paris Review.
Een lijst vol misplaatste redenen van vrouwelijke celebs om geen ‘feminist’ te (willen) zijn. Au, au en au. Scenarioschrijver Joss Wedon – de man die in dit filmpje subliem antwoord gaf op de meestgestelde vraag van journalisten: why do you always write these strong women characters? – onderzoekt het probleem van het woord ‘feminist’.
Deze infographic over talen. Eigenlijk een eigen blogpost waard.
Dit lijkt me nou een prettige vakantie.
Er groeien straks bomen op de Theems. En dat is een idee van fabulous Joanna ‘Absolutely Fabulous’ Lumley.
Paxman vs Brand: bijna twee weken geleden zag je ze in deze video nog driftig kibbelen, deze week reflecteren ze beiden – Jeremy Paxman hier en Russell Brand hier – op het gesprek zelf én de aandacht die het in de media kreeg.
Yummly herbergt een SCHAT aan recepten. Altijd handig.
Sommige beelden zul je nooit zien: hoe Hitler zijn sokken een voor een aandeed, of hoe snel de kleinste bacteriën zich tussen je lakens nestelen. (Gelukkig maar.) Sommige geluiden zul je nooit horen; ik zing, mijn moeder zingt, en zelfs mijn grootmoeder doet het – grote kans dat mijn overgrootmoeder óók zong, maar ja, hè. Nihil is de kans dat ik dat ooit te horen krijg.
Een geluid dat zeldzaam is, daar hebben we altijd nog YouTube voor.
Behoorlijk creepy: de naar het schijnt eerste geluidsopname van een menselijke stem ooit, uit 1860. Je hoort het liedje ‘Au clair de la lune’, een Frans folkliedje uit de 18e eeuw, opgenomen door Édouard-Léon Scott de Martinville.
