Does he love him?

via Take Part

Als kind zag de acteur herhaaldelijk hoe zijn vader zijn moeder sloeg. Die ervaring draagt hij zijn gehele volwassen leven met zich mee. Hij schreef er een stuk over, ‘The legacy of domestic violence’, dat The Guardian in 2009 plaatste en in zijn betoog uit 2012, om liefdadigheidsinstelling Refuge te steunen,  haalt hij zijn gezinssituatie opnieuw aan om huiselijk geweld te veroordelen.

Most people find the idea of violence against women – and sometimes, though rarely, against men – abhorrent, but do nothing to challenge it. More women and children, just like my mother and me, will continue to experience domestic violence unless we all speak out against it.

In onderstaande video zegt Stewart trots te zijn op zijn werk voor Refuge, de organisatie die tegen huiselijk geweld optreedt, maar laat hij ook meer los over zijn vader, die het geweld bezigde (dank, @laurenscollee). Hij ontdekte nog maar een jaar geleden dat zijn vader aan posttraumatische stress had geleden, toen hij in de jaren 40 terugkwam uit oorlogsgebied. Een dergelijke term werd toen nog niet gebruikt, laat staan dat iemand je met je problemen hielp.

Wat Stewart toen niet kon doen voor zijn ouders, kan hij nu wel.

I work for Refuge for my mother, and I work for Combat Stress for my father – in equal measure. (4:46)

Foto: Gregory Harris voor Interview

Lief, ontroerend verhaal van Lena Dunham (GIRLS) in The New Yorker deze week: ‘Deliverance’, waarin ze terugkijkt op een jeugd vol afhaalmaaltijden. Enkele stukken uit het verhaal:

Family legend: I am four. It’s midafternoon, between mealtimes, and my mother has a friend over. They are chatting in the living room and I am playing in a corner when the buzzer rings (another guest has arrived) and I cry out, “Dinner’s here!”

Deep inside, I know that my pathological resistance to homemade cuisine comes from something more than a desire to drain my parents of their financial resources and waste endless quantities of cardboard and Styrofoam. There is something so comforting, so magical, about the meal simply arriving, already smelling like itself, laid out like a road map to satisfaction. I want dinner to be perfect every single day.

My mother’s best friend, Sarah, is also an artist, also a mother of two, busy and modern. Sarah cooks for her children constantly, and it makes my mother crazy with guilt. “Sarah prepares a homemade meal every night,” she tells us. “No matter what’s going on, she makes the time for that.” The only snack my mom ever makes is raw cauliflower with a little cup of mayonnaise for dipping.

Het bedrijf Dorothy ontwerpt prachtige posters en ‘vintage’ kaarten aan de hand van verschillende (culturele) thema’s. Zoals de book map hieronder, die meer dan 600 titels uit de Engelse literatuurgeschiedenis bevat. Opgenomen zijn klassiekers als Mansfield Park, Northanger Abbey en Wuthering Heights, maar je ziet er ook modernere werken in terug, zoals Animal Farm, The Catcher in the Rye, Norwegian Wood en The Road. Op de achterzijde van elke poster vind je een alfabetische lijst met titels en auteurs.

Meer zien?

* Britse én Amerikaanse tv-klassiekers op de kaart van Washington: Coronation Street, Eastenders, Fawlty Towers, Downton Abbey, Twin Peaks, Homeland, Game of Thrones, Boardwalk Empire, The West Wing en Sex and the City.

* Meer dan 900 filmtitels op de kaart van Los Angeles: o.a. Lost Highway, Jurassic Park, Reservoir Dogs en A Nightmare on Elm Street.

* Last but not least: een liedjeskaart gemaakt van 390 songtitels. ‘Hotel California’ staat er natuurlijk op, net als ‘The house that Jack built’ en (yes!) ‘Thunder road’. De makers hebben er zelfs een Spotify-lijst aan gehangen.

Ook leuk:
* De kleur van popmuziek.
* Het periodiek systeem der elementen – maar dan van sociale kwesties.
* ‘Hollywood Star Chart’.

“De nieuwe Caitlin Moran,” riep ik naar mijn man, terwijl ik me hinkend ontdeed van jas, tas en schoenen, “die heb ik gekocht, voor mezelf.” Zonder zijn reactie af te wachten, haastte ik me naar de slaapkamer, waar ik mijn telefoon op bed smeet, mijzelf en mijn verregende lichaam vlak daarna, de eerste paar bladzijden platdrukkend voor een zo aangenaam mogelijke leeservaring. “Wil je koffie?” klonk het vanuit de coulissen. Een complete leeservaring, ook goed.

De nieuwe Caitlin Moran heet Moranthology, of als je het boek vertaald kocht Moranthologie, wat ik onlangs dus deed, omdat ik in mijn doldwaze enthousiasme eerder afrekende aan de balie dan stilstond bij de taal waarin het gedrukt was. Niet dat dat wat uitmaakt; voorganger How to be a woman (2012) was prima vertaald in Vrouw zijn, hoe doe je dat en had mijn wereld, waarin het sowieso meer om inhoud dan vorm gaat, behoorlijk verrijkt.

Ik inventariseerde de inhoudsopgave. Het voorwoord besloeg zeventien pagina’s, de hoofdstukjes – want, veel korte hoofdstukken – hadden titels als ‘Ik kom te laat voor mijn interview met de premier’, ‘Ik doe een hoop voor goede doelen, maar daar zou ik nooit over beginnen’ en ‘Ghostbusters is de beste film aller tijden. En spreek me niet tegen.’ Dat laatste zou ik nooit durven, dus daar won ze me al mee, die Moran. Ik begon aan het voorwoord.

Daarin behandelt ze, vrij uitvoerig, de eerste, soms pijnlijke stappen in haar journalistieke loopbaan. Zoals wanneer ze op haar vijftiende door de Britse zondagskrant The Observer wordt gevraagd drie zomercolumns te schrijven. De uitnodiging an sich is natuurlijk allesbehalve pijnlijk; het is de opmaat naar een schrijvend bestaan. Toch is ze op dat moment behalve gevat, eerlijk en talentvol, ook tamelijk bleu, wat levenservaring betreft. Ze heeft geen idee waarover ze wil schrijven. Sowieso ging er in dat eerste sollicitatiegesprek van alles mis: ze verdwaalde en kwam te laat (“Ik ben doornat van het zweet, schaam me dood en heb een nieuw inzicht in de omvang van hoofdsteden”), bracht een naar kots geurende citroentaart mee waarmee ze in de smaak had willen vallen en maakte “legendarische” grappen waarop enkel ongemakkelijke stiltes volgden.

En wat ze schreef, zag ze als “kopij – iets om een stuk van een pagina te vullen met wat er ook maar in me opkwam.”

Het duurde, kortom, even voordat de bijdehante tiener doorhad waarin haar kracht lag.

Haar eigen falen.

Haar zoektocht naar wat hoort, en wat niet.

Haar kijk op het leven als vrouw – de status quo bevragend, heersende normen en waarden oprekkend – waarvan How to be a woman uiteindelijk de kers op de taart zou blijken.

En dat verwoordt ze, zich inlevende in haar vijftienjarige zelf, heel mooi – de uitkomst van die wanhopige zoektocht naar iets om over te schrijven. De verantwoording van onderwerpkeuzes, de manier waarop ze naar ‘stukjes schrijven’ gaat kijken, “ipso facto”, het kleine tot iets groots willen uitwerken.

Als je iets op papier zet, wil dat niet zeggen dat het er minder toe doet. Als je iets op papier zet, gaat het er juist meer toe doen.

via @esterfabriek

Bekijk er meer via imgur. (Qua kleurgebruik hadden ze wel iets subtieler gemogen, deze kaarten).

For the easily distracted is een blog van de in Engeland wonende Rhianne, die in 2009 begon te bloggen om te ontsnappen aan de dagelijkse beslommeringen op haar werk. Haar foto’s zijn werkelijk betoverend, misschien wel dankzij haar uitgebreide cameracollectie; met eenentwintig camera’s wordt het licht, de gruizigheid en de kleurstelling van elk beeld steeds opnieuw bepaald. Het levert prachtige plaatjes op. Die cameracollectie dus, hieronder:

Bekijk Rhianne’s collectie camera’s met bijbehorende beschrijvingen via haar site.

Haworth
Camera: Superheadz Wide and Slim
Film: Kodak 200

Carrot cake
Camera: Zenit B
Film: Fuji Superia 400

Paris, France
Camera: Yashica Samurai
Film: Kodak Portra 160VC

Leeds, England
Camera: Olympus OM-10
Film: Kodak Ektar 100

Stari Grad, Croatia
Camera: Refurbished LC-A
Film: Kodak Ektar 100

Hvar, Croatia 
Camera:  Refurb LC-A
Film: Kodak Portra NC 160

Marjan Forest Park, Split, Croatia
Camera: Refurbished LC-A
Film: Agfa Vista 200

Split, Croatia
Camera: Refurb LC-A
Film: Agfa Vista 200

Double Dip
Camera: Double Dip
Film: Lomo Xpro Chrome

Bron: Retronaut

Lady Florence Norman, a suffragette, on her motor-scooter in 1916, travelling to work at offices in London where she was a supervisor. The scooter was a birthday present from her husband, the journalist and Liberal politician Sir Henry Norman.

Suffragettes vochten voor het vrouwenkiesrecht en het recht van vrouwen om deel te nemen aan de politieke besluitvorming. De suffragettes zijn een beweging uit de eerste feministische golf (1870-1920).

* Meer plaatjes van suffragettes op Retronaut en Pinterest.
* Lees ook: Nine inspiring lessons the suffragettes can teach feminists today, via The Guardian.
* Anti-suffragette postkaarten, verzameld door Catherine H. Palczewski, professor genderstudies aan de Universiteit van Noord-Iowa, via Huffington Post.
* Meer kaarten uit begin twintigste eeuw die lieten zien hoe fel men tegen stemmende vrouwen was. Vrouwen die wilden stemmen werden gezien als smerig en grof, die hun arme echtgenoten ontmanden en zich onttrokken aan hun vrouwelijke plichten (wassen, bijvoorbeeld).

Vrouwen het recht geven om te stemmen betekent waarschijnlijk ook dat ze ineens broeken willen gaan dragen. Oh no!

Bovenstaande kaarten komen uit het archief van Catherine H. Palczewski.

Zó maak je Instagram-filmpjes: Giorgio Armani in 15 seconden, door Ann Street Studio.

Afrika is veel, véél groter dan je denkt.

Iemand op Twitter beheert 49 (!) accounts om Back to the future na te spelen.

Meer Back to the future: Improv Everywhere speelde de film na op straat, als onderdeel van de serie ‘Movies in real life’.

Sterk beeld: President Obama op de cover van Businessweek.

500 honderd journalisten vroegen scenarioschrijver Joss Whedon dezelfde vraag. Hij kwam met het beste antwoord mogelijk. Lees hier het transcript.

Een (beknopte) geschiedenis van Het Tijdschrift.

Ik houd van print, maar mijn digitale hart klopt sneller van de manier waarop de interviews van The Great Discontent zijn opgemaakt.

Bijzonder: achter dit (prachtig ingerichte) restaurant in Mexico schuilt een sprookje.

Koppels wisselen van kleding. Altijd leuk.

In de categorie ‘dit haal ik nooit meer in’: James Blake (25) wint Mercury Prize 2013 voor zijn album Overgrown.

In Egypte hebben ze zo hun eigen problemen. Politieke instabiliteit, economische tegenslag, religieuze twisten. Maar toen ze daar lazen over een ver, arm landje waarin het zo slecht gesteld is met de beschaving dat het zeven kilometer aan boeken – een collectie die in 230 jaar is opgebouwd, unieke werken – wilde wegdoen, vergaten de Egyptenaren van schrik al hun sores. Ze hadden wel gehoord dat het crisis is in dat arme landje, maar dit? Er werden meelevende vragen gesteld. Is de gasbel in dat landje soms op en gaan ze boeken verstoken om warm te blijven in de winter? Is de hongersnood zo diep dat de mensen er papier moeten eten?

De column van Sheila Sitalsing in de Volkskrant vandaag begint, geheel terecht, venijnig. Het verhaal: de Bibliotheca Alexandrina uit Alexandrië in Egypte heeft de gehele bedreigde collectie van de voormalige Tropenbibliotheek overgenomen, middels een overeenkomst met het Koninklijk Instituut voor de Tropen (KIT). Maar hoe heeft het zover kunnen komen? Het VVD-CDA-PVV-gedoogkabinet besloot in 2011 de subsidie voor het KIT stop te zetten. En het instituut had, in de woorden van Sheila, “de gruwelijke pech dat het twee dingen in zich verenigde waar dat kabinet een diepe weerzin tegen koesterde: cultuur en buitenland.” De baas van de Egyptische bibliotheek, Ismail Serageldin, schreef in zijn reddende mailtje: “Ik kan de gedachte niet verdragen dat materiaal als dit eindigt in de papierversnipperaar.” Droevig hoe anders het bij ons gesteld is, getuige Sheila’s kernachtige eindzin.

Ondertussen moeten de mensen in het arme landje leven met de gedachte dat hun leiders de papierversnipperaar een prima oplossing vonden.

Column Sheila Sitalsing – de Volkskrant, vrijdag 1 november 2013.