De naam Arja is in 2013 maar één keer aan een meisje gegeven. Aldus RTL Nieuws, die op hun site een geinig tooltje plaatsten waarmee je dat kunt zien.

Johnny Farina, van het Italiaans-Amerikaanse rock ‘n roll duo Santo & Johnny, vertelde vorige jaar aan The Guardian hoe hij en zijn broer in de jaren vijftig een muzikaal oor kregen. Dat kwam in eerste instantie door pa Farina – een amuzikale man die genoeg radio luisterde om wat van muziek te weten – die tijdens de oorlog in Texas en Oklahama gestationeerd was en wanneer hij kon naar country- en westernmuziek luisterde. Hij ontdekte de steel guitar, een instrument dat hem zo erg in vervoering bracht dat hij niets liever wilde dan dat zijn zoons het leerden bespelen.

Dat ging echter niet zo snel als hij had gehoopt. In het Brooklyn van de late jaren vijftig waarin de jongens opgroeiden, week de steel guitar nogal af van het gangbare aanbod. Mandolines, akoestische gitaren en accordeons waren er genoeg, maar les nemen om de steel guitar te leren bespelen was op zijn zachtst gezegd een exotische exercitie; het typeerde immers zonovergoten Hawaiiaanse muziek.

Met Hawaiiaanse muziek zouden de liedjes van Santo & Johnny uiteindelijk nooit worden geassocieerd, maar exotisch werd het op een bepaald moment in hun carrière tóch. Toen Johnny in 1965 binnenliep bij muziekzaak Manny’s, kwam een van de verkopers enthousiast naar hem toe om hem te feliciteren. Waarmee wist Johnny niet. “You have a number one record”, antwoordde de man. Informatie die Johnny had gemist, net als de plek waar Santo en hij al twee weken op nummer één stonden: Mexico. Hij aarzelde geen moment en haastte zich naar zijn manager Ed om het goede nieuws te vertellen.

Een paar weken later landden Santo en Johnny in Mexico. Vanuit de raampjes in het vliegtuig keken ze naar de mensenmassa die op het vliegveld stond. De mensen leken te wachten. In een interview met Guitar International vertelt Johnny hoe vreemd hij en zijn broer dat vonden. “I tell my brother, ‘Wow, The Beatles must be on this plane’, or somebody famous like them.” Maar nadat iedereen het vliegtuig verlaten had, stonden de mensen er nog steeds. De broers liepen uiteindelijk de vliegtuigtrap af, op het moment dat de groep ‘And I Love Her’ inzette, een van de vele nummers van The Beatles die Santo & Johnny hadden gecoverd op hun album The Beatles Greatest Hits (1964). Drie maanden later vertrokken ze pas weer naar de Verenigde Staten, hun versie van ‘And I Love Her’, ‘Y La Amo’ in het Mexicaans, stond in totaal 21 weken op nummer één.

http://www.youtube.com/watch?v=85i3YakgPCw

Waarom Santo & Johnny’s versie van ‘And I Love Her’ in Mexico zo populair was geworden, groter dan het origineel van The Beatles, werd Johnny pas een paar jaar geleden duidelijk. Om de een of andere reden konden The Beatles het nummer niet uitbrengen in Mexico, waardoor Johnny en zijn broer de plaat een stuk eerder in het land distribueerden. Geestiger wordt het als Johnny vertelt over de talloze Mexicaanse fans van het duo die er nog steeds van overtuigd zijn dat het The Beatles waren die het nummer coverden. Johnny bezocht het land drie jaar geleden: “I tell them, ‘The Beatles did not copy Santo and Johnny. (…) Until today, they believe that The Beatles copied us.”

Met ‘And I Love Her’ zaten de Mexicanen er flink naast, hoe graag ze ook hadden gewild dat het origineel van Santo & Johnny was, maar The Beatles wisten ondertussen dondersgoed wie Santo & Johnny waren. Eén nummer in het bijzonder, een Santo & Johnny original, gold zelfs als rijke inspiratiebron voor de weinig exotische Britten: ‘Sleep Walk’, een liedje dat Johnny en Santo schreven toen ze respectievelijk zestien en twintig jaar oud waren. John Lennon was zeker geïnspireerd door het zwierige, romantische nummer, waarop hij ‘Free As A Bird’ schreef. Ook voormalig Beatles-gitarist George Harrison bracht een liedje uit met ‘Sleep Walk’ in het achterhoofd: ‘Marwa Blues’ – dat op het in 2002 uitgebrachte Brainwashed staat, Harrisons laatste album waarop ook de steel guitar weer te horen is. Harrison vond het swingende ‘All Night Diner’, de B-kant van ‘Sleep Walk’, óók een heerlijk nummer. “He had it in his jukebox at his castle and used to always play it”, aldus een trotse Johnny tegen de interviewer van Guitar International. En dan verwijst hij nog niet eens naar alle covers van ‘Sleep Walk’ die in de jaren erna zijn uitgebracht.

Nee, Johnny en Santo – die anders dan Johnny het artiestenbestaan vaarwel zei – mogen niet klagen. ”Life has really been good to me,” concludeert Johnny, “‘Sleep Walk’ has been so good that there’s not a day in this house that it’s not mentioned. ‘Sleep Walk’ is more than a song. It is our life.”

Dit artikel verscheen zaterdag 11 januari op dagelijks muziekblog Nummer van de Dag.

Vanavond start het derde seizoen van GIRLS in de VS, en er worden gelijk twee afleveringen achter elkaar uitgezonden. Wij moeten hier in Nederland een dag wachten, maar de pret is er niet minder om. Deze quote kwam voorbij op Twitter en ik moest concluderen dat ik het er mee eens was. Vlug slapen, dan is het sneller morgen!

True progress will be when liking or disliking “Girls” isn’t viewed as a statement about culture or gender, just your taste in TV shows.

In de openingsscène van de HBO-serie GIRLS zien we hoofdpersonage Hannah Horvath met haar ouders dineren in een restaurant. Die komen al gauw ter zake: de geldkraan gaat dicht. Na twee jaar in hun dochters levensonderhoud te hebben voorzien, vinden de Horvaths het welletjes: Hannah’s “groovy lifestyle” wordt vanaf die avond niet langer gefinancierd. Hannah roept nog iets over de crisis en vrienden die nog altijd ouderlijke steun ontvangen, maar mama is onverbiddelijk: “No. More. Money.”

Hannah verwacht grootse dingen van het leven: “I think that I may be the voice of my generation. Or at least a voice. Of a generation.” Iets soortgelijks analyseert Tim Urban in zijn weblog ‘Why Generation Y Yuppies Are Unhappy’, waarin hij stelt dat generatie Y te veel wil en bovendien uniek denkt te zijn.

Onzin! zegt filosofiestudent Niels van den Dungen, die Urbans blog aanhaalt in zijn opiniestuk in de Volkskrant van dinsdag 7 januari jl. Jongvolwassenen willen niet te veel, ze weten niet eens wát ze willen, beweert hij. Sterker nog, dat is het “kernprobleem” van zijn hele generatie. “Ze leeft als een ongeleid projectiel” is zijn beschrijving van die generatie, waarmee hij ook de fictieve Hannah had kunnen bedoelen. Met gevoel voor drama distantieert hij zich van de groep die hij toch al niet precies kon definiëren; waarom staan X en nix, aanduidingen voor de generatie hiervóór, ook in het rijtje Y, patat- en WiFi? Het is slechts het eerste manco in zijn reeks van clichématige veronderstellingen en open deuren.

“Een flinke comfort zone”, zegt Van den Dungen, dáárin ligt de oorzaak van de onverschillige houding van deze generatie. Voornamelijk “vermogende ouders” zijn daaraan debet, die bijna alles betalen voor hun studerende kind dat nota bene studiefinanciering ontvangt. Onverantwoordelijk en makkelijk, vindt de schrijver, en hij roept diezelfde ouders – die zelf jaren over hun studie mochten doen – dan ook op deze bescherming te laten vallen. Afgezien van de precaire aanname dat elke twintiger vermogende ouders à la Hannah Horvath heeft, lijkt het weinig zinvol een discussie te voeren over de vermeende onverschilligheid van een zogenaamd homogene groep, één waar Van den Dungen zich bij voorbaat al boven plaatst.

Hij heeft het licht gezien: zijn generatie stelt fundamentele levenskeuzes uit. Maar nergens wordt duidelijk om welke keuzes het precies gaat, noch krijgen we concrete voorbeelden van de consequenties die volgens Van den Dungen worden gevreesd. Met de enige keuze die genoemd wordt, de studiekeuze, falen jongeren volgens de schrijver ook jammerlijk: niet de zinvolheid of de kans op een baan prevaleert daarbij, maar het al dan niet “leuk” zijn van de opleiding. “Wat precies de zin of het nut is van een zoveelste afgestudeerde communicatiedeskundige van het hbo, verdwijnt naar de achtergrond”, schrijft hij schertsend.

Is dit dezelfde Niels van den Dungen die op de website van Tilburg University zijn keuze voor de Lerarenopleiding Filosofie motiveert? In het stukje schrijft hij niet alleen dat het docentvak geschikt is voor mensen die het leuk (leuk!) vinden om “over zaken te presenteren”, maar verrast hij ons zowel met uitstelgedrag – middels een extra jaar studiefinanciering – als zijn eigen onverschilligheid wat baankansen betreft:

Daarnaast is het erg fijn om te weten dat je in aanmerking komt voor een extra jaar studiefinanciering: maak daar gebruik van! Realiseer je alleen wel dat Filosofie geen verplicht vak is en dat veel middelbare scholen het niet eens aanbieden. De kans is dus vrij klein dat je fulltime aan de slag kunt als filosofie docent. [sic]

Speak for yourself, beste Niels, voordat je er een hele generatie bij betrekt.

Deze uitvindingen uit het verleden werden nooit een succes. Gek eigenlijk, als je deze sigarettenhouder voor twee ziet (via @SvanSaarloos).

…en 13 andere linkjes die je de afgelopen week miste:

Prachtig: deze fotografe photoshopte zichzelf in haar eigen jeugdfoto’s.

Kinderen kunnen zich zó goed verstoppen.

Phil Everly van The Everly Brothers overleed op 74-jarige leeftijd. Natuurlijk luister je dan Perfect Everly Brothers en Perfect Everly Covers.

Jerry Seinfeld deed deze week een geweldige Q&A op Reddit. Een samenvatting van de beste antwoorden lees je hier.

Als je telefoon gestolen wordt kan je twee dingen doen: boos worden en aangifte doen, of boos worden, aangifte doen én selfies namaken van de man die je telefoon stal (via @ieks).

“…every year a woman waits to marry, she lowers her risk of divorce.” Goed stuk over de mythe dat hoogopgeleide vrouwen geen partner kunnen vinden: Feminism isn’t ruining your love life.

Kunstenares Frida Kahlo schreef liefdesbrieven aan haar man Diego Rivera. Je leest ze hier.

Eén ding wil je niet: je schildpad verliezen.

Leestip: ‘Wel seks, geen kinderen’, over hoe de pil ervoor zorgde dat vrouwen ook gelijk alle verantwoordelijkheid kregen over anti-conceptie.

Een geïllustreerde fietsmap voor acht Europese steden, very cute.

“Mijn leven bestaat uit drie tijdsvlakken: ik ben met muziek bezig, met film, of ik ben met mijn gezin en familie. Het geld dat Yellow Claw oplevert, gebruik ik om tijd terug te kopen.” Cool interview met Jim Taihuttu (Rabat, Wolf) in Vrij Nederland.

Message in a bottle, maar dan ook écht.

Pijnlijk waar: Why you are Dutch.

Dit is een foto van Belgisch supermodel Anouck Lepère in het appartement dat ze zelf inrichtte en verdorie nog aan toe, ze lijkt zo een schilderij te zijn ingelopen. Maakt dat de foto mooier dan ie al is? Dat de foto op een schilderij lijkt? Vreemd eigenlijk. Toch is dat precies de reden dat ik hier minutenlang naar kan blijven kijken. Een foto doet me op een bepaald moment afvragen of Anouk niet elk moment opstaat, richting keuken, om koffie bij te schenken voor de fotograaf en zichzelf – zie het vermoedelijk lege witte kopje op de salontafel – terwijl de idee van een schilderij de suggestie van eeuwigheid oproept. Het object zit en blijft zitten, omdat ze nergens hoeft te zijn, omdat haar aanwezigheid de ruimte vervolledigt. Elke schaduw en lichtstraal is van perfectie doordrenkt. Waarom zou ze niet voor altijd zo kunnen blijven zitten? In een schilderij kan het.

De feedback van de gitaar klinkt vuiger wanneer live gespeeld, rommeliger dan in de albumversie die je hierboven hoort. Althans, dat vermoed ik; Sharon van Etten heb ik nooit live gezien. Ik ken haar spel, zangstijl en mimiek enkel van video’s, video’s die ik het liefst bekijk als ik wil weten hoe andere vrouwen dat doen, dat hele kwetsbaar en sterk zijn, tegelijk. Sharon van Etten is een singer-songwriter die van nature een rauw randje bezit, een vrouw die een zekere nonchalance uitstraalt, maar met haar stem en woorden soms aandoenlijk broos overkomt. De muzikanten waarmee ze werkte op Tramp (2012), haar derde album waarop ook ‘Serpents’ staat, lijken, zonder hun bijdrage te willen bagatelliseren, bijzaak op het album dat je eigenlijk in zijn geheel moet luisteren. Sharon is, ondanks de hulp van onder andere Aaron en Bryce Dessner van The National, Zach Condon van Beirut (prachtig ondersteunend op ‘Magic Chords’) of The Walkmen-drummer Matt Barrick, de stuwende kracht. Van begin tot eind.

Of Sharon dat zelf ook meteen doorhad valt te betwijfelen. Aan Tramp ging een hoop onzekerheid en twijfel vooraf; minder nonchalance, meer broosheid after all. Dat met name The Nationals Aaron Dessner, die het album produceerde, haar hielp nieuwe wegen in te slaan, mag niet onvermeld blijven. Hij begreep haar liedjes, zag de potentie van de nummers, zegt ze begin 2012 in een interview met Vulture, rond het moment dat de plaat uitkomt. Tot dan toe had ze altijd de veilige route gekozen, wilde ze haar muziek niet overproduceren, uit angst dat live niet waar te kunnen maken. Van Dessner leerde ze dat idee los te laten en de studio vooral te gebruiken als plek om te experimenteren. “We could always delete tracks. The studio is a time when you can do anything that you want to. You have that freedom”, aldus een wat relaxtere Sharon.

Tergend mooi komt niet eens in de buurt van wat het dreigende ‘Serpents’ is: een prachtige uiting van teen angst in een volwassen lichaam, een venijnige sneer naar liefde die teleurstelt, pijn en hartstocht vertolkt door fuzzy gitaren en een doffe, maar alom aanwezige drumpartij van Matt Barrick die je alarmeert – het is menens. ‘Serpents’: Sharon zelf het lijdende voorwerp. Sharon zelf lijdend, op haar mooist.

Dit artikel verscheen zaterdag 4 januari op dagelijks muziekblog Nummer van de Dag.

Wow: op Antarctica zijn honderd jaar oude negatieven gevonden (via @pvdp).

…en 13 andere linkjes die je de afgelopen week miste: 

Wat een gaaf kunstwerk: man wikkelt een laken om een boom en schildert daarop de omgeving.

Goed stuk van een culinair blogger met ruim 8000 volgers die uitlegt waarom ze Facebook verlaat. “The reality is that no matter what you do as a reader, or what we do as writers, very little is showing up on your news feed from the pages you follow.” (via @markies).

Maar liefst negen klassiekers van Susan Sontag zijn voor het eerst verkrijgbaar als e-book.

In de categorie ‘dat had ik je ook wel kunnen vertellen’: ‘Meeste Nederlanders zien Oost-Europeanen als criminelen‘.

Lees daarom ook eens ‘Roemenen zijn gastvrijer dan wij zijn’, door freelance correspondent Mitra Nazar.

7 soorten journalisten die het gaan maken in 2014, volgens Marketingfacts.

De beste longreads van 2013, volgens Longreads.com (The Atlantic).

Hoe Buzzfeed zo groot kon worden.

Een nieuw jaar, een goed begin: een overzicht van recepten met fruit. Ja, daaronder vallen gelukkig ook bananenbrood en caramel-appelmuffins.

Je raakt al snel verslaafd aan OpenStreetMap, als je net zoveel van kaarten houdt als ik.

Mooi, dit verhaal van een vrouw die haar ‘eenzame’ jaren op latere leeftijd achter zich liet: “And there’s nothing like two decades of loneliness to make you appreciate a spouse.”

Amerika ten voeten uit: ‘What Do French Fries Taste Like On Jupiter?’ 

De beige jas, ik ben er gek op.

Zo zag december eruit, over de hele wereld.

…en 13 andere linkjes die je de afgelopen week miste:

Een vrouw naar mijn hart: Ann Morgan las uit elk land op de wereld één boek. In dit artikel bespreekt ze haar favorieten.

Vrij Nederland volgde Maxim Februari een jaar lang na zijn coming-out als man. Dat leverde een interessante reportage op. “Tot voor kort zag men mij als een nurkse vrouw, lees ik in de kranten, nu schijn ik ineens zo leuk en open te zijn.”

Terugkijken: een documentaire over Stella Parton, die veel minder bekend is dan haar grote zus Dolly. Mooie reeks, dat ‘Broers en zussen’.

Download alvast deze prachtige kalender voor 2014.

Uptalk: een bizar fenomeen?

Het mooiste kerstverhaal gaat dit jaar over de overleden vrouw die haar man, kinderen en nieuwe vriendin van haar man via een radioprogramma kerstcadeaus gaf.

Countrymuziek anno 2013.

Dit is gaaf: Berlijn wil een bibliotheek bouwen op het voormalige vliegveld Tempelhof, dat sinds 2008 leegstaat. Dat mag 270 miljoen euro kosten.

Hier zou ik wel een maand willen wonen.

Hoe overleef je het kerstdiner nu je erachter bent gekomen dat je een paar racisten in de familie hebt? Grappig (ook alvast voor volgend jaar).

Groener wordt je smoothie niet.

Wow: in dit geweldige huis wordt geleefd én gewerkt.

Zes woorden waar je van gaat kwijlen: Whiskey Sea Salt Caramel Cheesecake Bars. Mmm.

Van mijn lieve collega’s bij Radio 6 kreeg ik als afscheidscadeau dit geweldige boekwerk: Groentebijbel. Het is geschreven door kok Mari Maris, die na twintig jaar het roer omgooide en alweer sinds vijf jaar als groenteboer door het leven gaat. In Frankrijk, want dat draagt natuurlijk wel een beetje bij aan de romantiek.

Groentebijbel is een praktisch kook- en leesboek waarin 66 groentesoorten aan bod komen. Na de introductie van de groente wordt uitgelegd hoe de groenten het beste kunnen worden schoongemaakt en gesneden, waarna er heerlijke recepten volgen – in totaal 850. Heel fijn: het boek begint met een flink aantal basisrecepten (o.a. groentebouillon, beslag en paneersels, knoflookolie en vinaigrette) én een seizoenskalender, zodat je alles wat je wil weten over groenten en de bereiding ervan voortaan op één plek kunt terugvinden. Fantastisch naslagwerk.

Bij een diner zonder dier gaat men er vaak van uit dat er iets gecompenseerd moet worden, terwijl groenten zich door hun gevarieerde smaken juist heel gemakkelijk laten verwerken tot een rijk maal, zonder dat daar ingewikkelde vleesvervangers bij nodig zijn.

Ik zeg maar zo: ‘Kook nooit vegetarisch, kook lekker en gebruik toevallig geen vlees of vis.’

Natuurlijk deel ik hier even een recept. Eerst in de seizoenskalender kijken, want we moeten er wel mee de winter doorkomen. Ah! Pastinaak. Ik sla de pastinaaksalade (met rode of zwarte linzen), de pastinaakstamppot en de pastinaakdumplings over en ga voor de:

KROKANTE PASTINAAKNESTJES (p. 273)

Ingrediënten
2 pastinaken
2 preien, alleen het wit
2 eieren
6 eetlepels bloem
3 takjes tijm, gerist en gehakt
boter
parmezaan, geraspt

Bereiding
Maak met de dunschiller lange plakken pastinaak. Snijd eenzelfde hoeveelheid prei in de lengte in soortgelijke repen. Blancheer ze beiden afzonderlijk 1 minuut, laat goed uitlekken en afkoelen. Roer dan eieren, bloem, tijm, peper & zout tot een glad beslag. Neem van beide groenten een even grote pluk en haal ze door het beslag. Vorm ze met een vork tot een nestje, zoals gedroogde tagliatelle. Bak de nestjes op gematigd vuur goudbruin in boter. Bestrooi voor het serveren met parmezaan.

Serveersuggesties
Als (voor)gerechtje of hij aardappelpuree (zie p. 37), tuinbonen en/of paddenstoelen.