Vandaag las ik een artikel op GeenStijl over borstvoeding geven in openbare ruimtes. Die begon met de volgende alinea:

Hoppa. GeenStijl en boobies houden van elkaar. Maar er zijn grenzen. Geschifte baarmoederterroristen die een baby meenemen naar een restaurant zouden sowieso verplicht moeten worden om de rest van hun leven te dineren in een pannenkoekenrestaurant bomvol ADHDkinderen met ieder drie liter fristi achter de kiezen. Maar als zo’n kol dan ook nog midden in de toko het jankende jong aan haar tiet gaat hangen, NEE GA WEG.

Het specifieke onderwerp greep me aan; het liet me terugdenken aan een artikel dat ik afgelopen zomer gefascineerd las. Een blogpost eigenlijk, van de New Yorkse schrijfster/blogger Joanna Goddard, die onlangs op haar goedgelezen lifestyle-blog A Cup Of Jo een geweldige serie startte: Motherhood Around The World.

Motherhood Around The World bestaat uit interviews met Amerikaanse moeders die om verschillende redenen met hun gezin naar het buitenland zijn gegaan. Ze beschrijven hoe zij het moeder-zijn in het land waar ze nu wonen, de cultuur waarmee ze zich omgeven, ervaren. Die persoonlijke ervaringen worden afgezet tegen het ‘Amerikaanse moederen’, waarmee er interessante tegenstellingen én overeenkomsten naar voren worden gehaald. Natuurlijk hebben de geïnterviewde vrouwen allen een andere levensstijl en komen zij van verschillende sociaal-economische achtergronden; de interviews, zo benadrukt Joanna, zijn niet bedoeld om hele culturen, vanuit één moeder bezien, te definiëren.

Maar het schetst wel een aardig beeld.

Bijvoorbeeld dat van moeders in Congo, in Centraal-Afrika, door de ogen van twee Amerikaanse vriendinnen: Sarah en Jill. De vrouwen zijn een paar jaar geleden met hun echtgenoten en kinderen in Congo neergestreken. Het ene stel eerst, gedreven door avontuur, het andere niet veel later, enthousiast geraakt door de positieve verhalen van hun al geëmigreerde vrienden. Allemaal geven ze les op The American School of Kinshasa, Sarah en Jill houden daarnaast hun belevenissen in het land bij op hun eigen blog.

De kinderen van Sarah en Jill met hun nannies.

Sarah begint met vertellen dat Congo op dit moment, volgens de jaarlijkse cijfers van hulporganisatie Save the Children, ’s werelds slechtste plek is om een moeder te zijn. Dat moet een pijnlijke constatering zijn geweest voor Sarah en ze probeert dan ook ander licht op de zaak te werpen. Haar eigen ervaring is anders:

We feel so fortunate to live in such a tight-knit community of the kindest, most caring people imaginable. We love that our kids are raised by a ‘village’ and are exposed to a completely different world than the one they see when we visit the States. Next year will be our sixth year here, and if and when we do leave, we hope to stay in French-speaking Africa.

Kinshasa heeft 10 miljoen inwoners, Congo als geheel meer dan 75 miljoen; natuurlijk zullen Sarah’s ervaringen niet overal in het land worden gedeeld. Maar, vervolgens is het wel opmerkelijk om te lezen dat het wat borstvoeden in het openbaar betreft, misschien wel veel prettiger is om als moeder in Congo te wonen:

When your baby makes the slightest cry in public, Congolese women come out of the woodwork to insist that you nurse immediately.

GeenStijl, in de pen van Annabel Nanninga, is er aan de andere kant duidelijk over: borstvoeding geven aan je baby in het openbaar, in dit geval in een restaurant, kan écht niet. Borsten zijn op zichzelf wel “gezellig” – als seksueel object, lijkt ze te impliceren – maar zodra het lichaamsdeel ingezet wordt om een kind te voeden is er ineens van alles mee aan de hand:

Dat u niet denkt van, nou, een een gezellige boob bij mijn consommé. Nee. Eerst moet de tepelincontinentieluier, verzadigd van zure melkstremsel, eruit. Die leggen we volgens de etiquette links naast het broodbordje.

Het lijkt de schrijfster hier nog niet uit te maken wáár de handeling plaatsvond. Borstvoeden is sowieso ‘vies’. Vies én onaantrekkelijk, want borstvoedende borsten zien er natuurlijk een beetje anders uit dan die van haarzelf:

Dan de jetsers zelf, geen prettig gezicht qua zweladeren en tepelkloven. Vervolgens zuigt het mormel zich als een teek vast aan de kwarktas.

De rest van het stuk bespaar ik je, want het punt is duidelijk: borstvoeding geven in een restaurant, hoe hoog de nood ook is, is not done. Eigenlijk zouden ze borstvoeden helemaal af moeten schaffen, als het aan GeenStijl ligt.

Sarah is ondertussen helemaal geïntegreerd in Congo en heeft de, voor haar tot voor kort controversiële, culturele norm van het land overgenomen:

I’ve had mamas nearly reach down my shirt to get me to give my baby what she wants. Most moms nurse their babies anytime anywhere, and I’ve wholeheartedly adopted this cultural norm.

Metéén voeden, als je kind daar om vraagt. Wanneer dan ook, waar dan ook. Sarah geeft een voorbeeld: een van haar andere expat-vriendinnen liep samen met haar man in een supermarkt in Kinshasa. De vader droeg hun drie weken oude baby, toen die laatste het op een huilen zette. Een paar Congolese vrouwen snelden naar het koppel toe en vroegen waarom de baby zo ver van de borst verwijderd was. “She must eat! She shouldn’t cry! The mother must carry her!”

Mama NouNou, Sarah’s schoonmaakster, beaamt bovenstaand tafereel. Ze is heel duidelijk over hoe men borstvoedende moeders in Congo – en misschien wel overal ter wereld – zou moeten behandelen:

If there is a baby crying on the bus, all the women on the bus shout, “Feed the baby! Give it the breast!” She explained it as, “Everyone wants the mama to know that she should feel comfortable feeding her baby—no matter where she is.”

* Lees hier andere interviews uit de Motherhood Around The World-serie; India, Noorwegen, Japan, Noord-Ierland, Mexico en Abu Dhabi zijn al voorbijgekomen.
* Een borstvoedende Doutzen Kroes ziet er zó uit.
* Beyoncé schijnt haar dochter Blue Ivy borstvoeding te hebben gegeven in een lunchcafé, vorig jaar maart. Meer (Amerikaanse) beroemdheden die hun baby voeden zie je hier.

(Foto bovenaan van The Boob Beanie, een mutsje geproduceerd door een Australische vrouw die het zat was te worden beoordeeld tijdens het borstvoeden van haar zoon.)