De feedback van de gitaar klinkt vuiger wanneer live gespeeld, rommeliger dan in de albumversie die je hierboven hoort. Althans, dat vermoed ik; Sharon van Etten heb ik nooit live gezien. Ik ken haar spel, zangstijl en mimiek enkel van video’s, video’s die ik het liefst bekijk als ik wil weten hoe andere vrouwen dat doen, dat hele kwetsbaar en sterk zijn, tegelijk. Sharon van Etten is een singer-songwriter die van nature een rauw randje bezit, een vrouw die een zekere nonchalance uitstraalt, maar met haar stem en woorden soms aandoenlijk broos overkomt. De muzikanten waarmee ze werkte op Tramp (2012), haar derde album waarop ook ‘Serpents’ staat, lijken, zonder hun bijdrage te willen bagatelliseren, bijzaak op het album dat je eigenlijk in zijn geheel moet luisteren. Sharon is, ondanks de hulp van onder andere Aaron en Bryce Dessner van The National, Zach Condon van Beirut (prachtig ondersteunend op ‘Magic Chords’) of The Walkmen-drummer Matt Barrick, de stuwende kracht. Van begin tot eind.

Of Sharon dat zelf ook meteen doorhad valt te betwijfelen. Aan Tramp ging een hoop onzekerheid en twijfel vooraf; minder nonchalance, meer broosheid after all. Dat met name The Nationals Aaron Dessner, die het album produceerde, haar hielp nieuwe wegen in te slaan, mag niet onvermeld blijven. Hij begreep haar liedjes, zag de potentie van de nummers, zegt ze begin 2012 in een interview met Vulture, rond het moment dat de plaat uitkomt. Tot dan toe had ze altijd de veilige route gekozen, wilde ze haar muziek niet overproduceren, uit angst dat live niet waar te kunnen maken. Van Dessner leerde ze dat idee los te laten en de studio vooral te gebruiken als plek om te experimenteren. “We could always delete tracks. The studio is a time when you can do anything that you want to. You have that freedom”, aldus een wat relaxtere Sharon.

Tergend mooi komt niet eens in de buurt van wat het dreigende ‘Serpents’ is: een prachtige uiting van teen angst in een volwassen lichaam, een venijnige sneer naar liefde die teleurstelt, pijn en hartstocht vertolkt door fuzzy gitaren en een doffe, maar alom aanwezige drumpartij van Matt Barrick die je alarmeert – het is menens. ‘Serpents’: Sharon zelf het lijdende voorwerp. Sharon zelf lijdend, op haar mooist.

Dit artikel verscheen zaterdag 4 januari op dagelijks muziekblog Nummer van de Dag.