Als kind zag de acteur herhaaldelijk hoe zijn vader zijn moeder sloeg. Die ervaring draagt hij zijn gehele volwassen leven met zich mee. Hij schreef er een stuk over, ‘The legacy of domestic violence’, dat The Guardian in 2009 plaatste en in zijn betoog uit 2012, om liefdadigheidsinstelling Refuge te steunen,  haalt hij zijn gezinssituatie opnieuw aan om huiselijk geweld te veroordelen.

Most people find the idea of violence against women – and sometimes, though rarely, against men – abhorrent, but do nothing to challenge it. More women and children, just like my mother and me, will continue to experience domestic violence unless we all speak out against it.

In onderstaande video zegt Stewart trots te zijn op zijn werk voor Refuge, de organisatie die tegen huiselijk geweld optreedt, maar laat hij ook meer los over zijn vader, die het geweld bezigde (dank, @laurenscollee). Hij ontdekte nog maar een jaar geleden dat zijn vader aan posttraumatische stress had geleden, toen hij in de jaren 40 terugkwam uit oorlogsgebied. Een dergelijke term werd toen nog niet gebruikt, laat staan dat iemand je met je problemen hielp.

Wat Stewart toen niet kon doen voor zijn ouders, kan hij nu wel.

I work for Refuge for my mother, and I work for Combat Stress for my father – in equal measure. (4:46)