Vanavond werd Het Groot Dictee der Nederlandse Taal voor de 24e keer uitgezonden. Kees van Kooten had dit maal de eer De Tekst Der Teksten te schrijven, waaruit naast spelfouten ook taalfouten moesten worden gehaald. Een historisch dictee dus, en bovendien een erg grappige. Ik pakte van Kootens boekenweekgeschenk van dit jaar er nog eens bij, zodat ik nog even in de wereld van deze man kon blijven.

Moderne mensen van mijn leeftijd verklaren om de haverklap dat zij het belangrijk vinden om regelmatig contact met jongeren te houden.
Hierdoor blijven zij zelf immers ook zo heerlijk jong. Bij mij werkt die weeromstuit andersom: ik ga bij voorkeur om met oude mensen, liefst nog ouder dan ik zelf ben. Enorm jong voel ik mij dan.

(…)

Ik parkeer mijn auto tegenover het opgegeven adres in D.
Ik ben een halfuur te vroeg en zo zenuwachtig als ik in geen jaren meer geweest ben voor een ontmoeting.
Het is lekker weer, dus loop ik eerst nog wat heen en weer.
Ik heb een bos bloemen voor mevrouw X-Treurniet gekocht, bij het tankstation, maar dat hoeft zij niet te weten.
En trouwens, als je daar de duurste bos neemt, zijn ze niet van echte bloemen te onderscheiden.

Uit: De verrekijker, Kees van Kooten (2013) pagina 88 en 89.