Elke artiest, kunstenaar of schrijver zou dit opiniestuk uit The New York Times van Tim Kreider moeten lezen – een betoog tegen de gratis-werk-cultuur waarmee onder andere schrijvers steeds vaker te maken krijgen. Tim Kreider, auteur van het boek We Learn Nothing (2013), verwijst naar opdrachtgevers die beginnen te zeggen hoezeer ze je werk bewonderen, om je vervolgens geen cent te willen betalen. Er is simpelweg geen budget – áls enige vorm van betaling al ter sprake wordt gebracht.

Kreiders boodschap is gericht aan zijn jongere collega’s. Als een “older, more accomplished, equally unsuccesful artist” smeekt hij je om je waar niet zomaar weg te geven. Uit principe. Doe het voor je collega’s, schrijft hij; als we met z’n allen consequent ‘nee’ zeggen zal er misschien sneller verandering komen. Het is, in Kreiders woorden, niet oké dat we schrijvers keer op keer vertellen dat hun beroep niets waard is.

Practicalities aside, money is also how our culture defines value, and being told that what you do is of no ($0.00) value to the society you live in is, frankly, demoralizing.

Hij eindigt dan ook met een template, een stuk tekst dat iedereen mag sturen naar zijn of haar gratis werk vragende opdrachtgever. “This I’m willing to give away”, aldus Kreider.

Thanks very much for your compliments on my [writing/illustration/whatever thing you do]. I’m flattered by your invitation to [do whatever it is they want you to do for nothing]. But [thing you do] is work, it takes time, it’s how I make my living, and in this economy I can’t afford to do it for free. I’m sorry to decline, but thanks again, sincerely, for your kind words about my work.

* Lees hier het soortgelijke betoog van journaliste Ann De Craemer: De kapper en loodgieter worden betaald, dus waarom de schrijver niet?
* Wiskundige Ionica Smeets pleitte ook al eens over fatsoenlijk betaald worden voor lezingen. Haar stuk, Over fatsoenlijke tarieven, lees je op haar eigen blog.